De reguliere geneeskunde van het begin van de 21ste eeuw is vooral goed in experimentele wetenschap die te maken heeft met duidelijk afgeronde concepten. Een voorbeeld hiervan is urgentiegeneeskunde. Minder goed is de reguliere geneeskunde op het domein van bvb chronische psychosomatiek. Hier is de realiteit niet meteen vatbaar in duidelijk afgeronde concepten. Integendeel, veel heeft hierbij te maken met onbewuste, ternauwernood of volstrekt niet te verwoorden emoties en gedachtenpatronen.

Een groot probleem binnen de reguliere geneeskunde komt voort uit de neiging om de experimentele wetenschap als exclusief en exclusiviserend instrument te beschouwen. Wat niet experimenteel bestudeerbaar is, acht men onbelangrijk. Dit stelt psychosomatische problemen de facto buiten het reguliere domein. In minder gelukkige gevallen leidt dit tot ontkenning of denigratie van psychosomatiek. Het is maar stress. Het zit helemaal tussen de oren. Het is niet fysisch, dus niet echt. Daarmee houden ernstige artsen zich niet bezig. Enz.

Gezien de omvang van psychosomatiek is dit een enorm probleem. De reguliere geneeskunde is principieel