Een psychosomatisch symptoom is bij definitie een uiting van een achterliggend lijden. Het is een waarschuwing dat iets mis loopt. Het symptoom wegnemen zonder rekening te houden met het achterliggende, staat dus gelijk aan het afplakken van een waarschuwingslichtje. Het is heel logisch dat als gevolg hiervan vroeg of laat een volgende waarschuwing komt opdagen, in de vorm waarschijnlijk van een duidelijker symptoom. Lage rugpijn wordt ernstige lage rugpijn. Neem de rugpijn weg en een onderliggende angst of depressie komt naar boven, soms direct, soms pas na enige tijd. Achter deze angst of depressie kan nog iets anders schuilgaan: een verlies van contact met het diepere zelf.

Als het diepere zelf niet rechtstreeks en positief tot uiting (tot leven) kan komen, dan doet het dat in negatieve zin: als depressie bvb, of als een psychosomatisch symptoom. De gehechtheid aan eigen symptomen wordt in deze zin heel begrijpelijk. Maar: het is een gehechtheid die een dieper lijden in de hand werkt en bestendigt. Met Aurelis kan men, eventueel via het symptoom-als-symbool, toch de gehele mens bereiken.

Neem het domein van medicatie. De enige geneesmiddelen die niet uitsluitend symptomatisch werken, zijn antibiotica en chemotherapeutica, 2 groepen waarrond overigens nogal wat controverse bestaat. Voor patiënten die medicatie krijgen voorgeschreven, is dit in het algemeen niet evident. Zij gaan er van uit dat medicatie geneest. Dat is dus fout. De term genees-middel is voor de meeste producten een onjuiste term. In het beste geval verdrukt medicatie symptomen tot de patiënt vanzelf geneest maar bij chronische psychosomatiek is dit niet zo.